Adwentowe rozważanie, piątek 22.12.2017

Ewangelia (Łk 1,46-56) Wtedy Maryja rzekła: Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją. On przejawia moc ramienia swego, rozprasza [ludzi] pyszniących się zamysłami serc swoich. Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych. Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia. Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje jak przyobiecał naszym ojcom na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki. Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu. Rozważanie Pieśń Maryi to esencja działania Boga. Jest tu nagromadzenie czasowników, które to pokazują: wejrzał, uczynił wielkie rzeczy, okazał moc, Jego miłosierdzie (jest), wywyższył, nasycił, ujął się, obiecał, a także: rozproszył, strącił, odprawił. To nie jest obraz Boga biernego, ale zaangażowanego w konkretne historie. Maryja oświecona światłem Ducha Świętego, w Jego mocy, prorokuje – ogłasza wielkie rzeczy. Widzi sprawy takimi, jakimi są i ma wiele powodów do uwielbienia Boga. Uwielbienie jest miarą wiary, bo wiara widzi dzieła Boże. Niewiara nie dostrzega ich i narzeka, utyskuje na wszystko, jest niezadowolona. Wiara, która widzi po Bożemu przezwycięża trudności i chwali Boga w każdym czasie, za wszystko, przez wszystko i we wszystkim. Taka wiara, wbrew nadziei, nie rodzi się z pozytywnego myślenia, ale jest darem nadprzyrodzonym. Jest ufnością, bo Pan obiecał, Pan dał słowo. O taką wiarę prosili Apostołowie, gdy mówili: „Przymnóż nam wiary!”. Jak bardzo potrzebuję cudu pomnożenia mojej wiary… . Jak bardzo potrzebuję codziennego przychodzenia do Pana, aby z Nim zaczynać i kończyć wszystko, bo inaczej tracę wzrok i trzeźwą ocenę sytuacji. Przymnóż mi wiary Panie! I Ty Maryjo ucz mnie uwielbienia – zawsze.