Nierzadko nosimy w sobie zmartwienia z przeszłości, wyzwania związane z teraźniejszością czy lęki o przyszłość. Możesz czuć się przebodźcowana i wypalona, cierpisz z tego powodu ty i twoi bliscy. Chyba nie ma człowieka, który nie doświadczyłby w życiu jakiejś przykrości, poczucia straty czy rozczarowania i chociaż nic z tego nie należy do miłych rzeczy, to każde z tych doświadczeń może nas czegoś nauczyć.

Nauka odpuszczenia nie jest łatwa, zwłaszcza jeśli mocno jesteśmy związane z osobą czy sytuacją, kojarzącą się z problemem. Wtedy trudno wyobrazić sobie siebie w innej roli. Odpuszczanie wymaga zmierzenia się z niepewnością co do nowego stanu rzeczy, a to wiąże się z pozostawieniem za sobą tego, co znane, wygodne i często wejścia na inną drogę.

To, co może być dobrą informacją to fakt, że odpuszczanie nie musi oznaczać całkowitego odcięcia się od przeszłości – i może być procesem, którego się nauczysz.

Odpuszczanie to proces, którego trzeba się nauczyć

1. Najpierw musisz przyjrzeć się  i ustalić źródło swoich emocji i prawdziwych potrzeb. Z niewygodnymi emocjami trzeba się zmierzyć, aby móc dostrzec, skąd się biorą.

2. Następnie spróbuj rozeznać się w swoich emocjach i w tym, jakie doświadczenia ze sobą niosą, aby móc wyciągnąć wniosek. Możesz nie mieć świadomości, że blokujesz emocje w sobie i nie pozwalasz im wyjść i zniknąć. Zamknięcie się na przeżywanie i doświadczenie ich nie pozwala ani odpuszczać, ani pójść dalej.

3. Pozwól sobie na łzy. Jeśli jest w twoim życiu niewygoda, to pozwól jej przez chwilę być, ale poczuj też, co dzieje się w ciele i w myślach. Nie tłum przeżyć.

4. Dopiero kiedy znasz swoje uczucia i wiesz, co siedzi w twojej głowie, możesz podjąć decyzję o pożegnaniu się z nimi i o odpuszczeniu.

Umiejętność odpuszczania to nie jeden moment, a proces, nierzadko długi i w, którym będziemy potrzebować do siebie i otaczającego nas świata.

Brene Brown w książce „The Gifts of Imperfection” pisze, że perfekcjonizm to przekonanie, że jeśli będziemy żyli perfekcyjnie, wyglądali perfekcyjnie i zachowywali się perfekcyjnie, to będziemy mogły uniknąć bólu, związanego z winą, oceną i wstydem albo go zminimalizować. Przez to stawiamy sobie coraz twiększe wymagania, upychamy na siłę jak najwięcej aktywności i zadań. Jednak nie jest tak, że każdy dzień wypełniony po brzegi można uznać za efektywny. Nierzadko perfekcjonizm jest powiązany z nieumiejętnością odpuszczania.

5. Być może masz poczucie, że zawsze ze wszystkim musisz poradzić sobie sama, że nikt inny nie zrobi tak dobrze danej pracy jak ty, że nikt tak dokładnie nie posprząta itp. I może być w tym nawet coś z prawdy, ale nie oznacza to, że wszystko musi być perfekcyjne. Może wystarczy, że będzie zrobione „jedynie” dobrze, a nie idealnie, ale za to z większym luzem i mniejszym spinaniem się, bardziej zdrowo dla twojej głowy.

6. Gdy trafi ci się jakiś dzień wolny lub dzień z mniejszą ilością obowiązków do wykonania, wtedy na resztę czasu zaplanuj odpoczynek bez poczucia winy. Początkowe wrażenie leniwego „nicnierobienia” i chęć zapełnienia dnia na siłę może oznaczać, że swoją wartość umieszczasz w aktywnościach, których się podejmujesz. Czas bez zbędnych bodźców może przyczynić się do większego doceniania samej siebie i życia jakie masz.

Na pytanie „Kiedy odpuścić?” trudno jest dać jednoznaczną odpowiedź, gdyż zależy to od konkretnej sytuacji i wielu czynników. Życie każdej z nas, mimo że ma punkty wspólne, jest różne.

To jednak, co jest pewne, to fakt, że czasem trzeba odpuścić, bo tylko wtedy: 

-       czujesz spokój i ulgę, chociaż nie zawsze od razu

-       przestajesz cały czas drążyć i nie powielasz schematów, o których wiesz, że nie działają

-       dajesz sobie odpoczywać

-       pozwalasz sobie spróbować jeszcze raz po jakimś czasie

-       dajesz sobie możliwość zaakceptowania porażki.

Pamiętaj, że Odpuszczanie to proces i umiejętność, którą się nabywa.